دنيايِ قلابيِ قلابي! شعر طنز حمید آرش آزاد

بس كه هر چيزي، هميشه، هر كجا قلابي است

مي‌توان گفتن كه حتّي فكرها قلابي است

آن زمان كه شمش‌هاي زر به مس تبديل شد

بنده فهميدم كه اصلاً كيميا قلابي است

گر حنايِ ما ندارد رنگ پيشِ مردمان

نيست تقصيرِ من و مردم، حنا قلابي است

كي رسد پيغامِ مجنون بر ديارِ ليلي‌اش؟

چون كه مثلِ پُستِ ما، بادِ صبا قلابي است

سكه‌ي قلبي اگر قالب نمودي بر گدا

غم مخور، چون در زمانِ ما، گدا قلابي است

از دمابان (يا: فلاسكِ) خود چه خواهي چايِ گرم

حال كه هم قند و چايي، هم دما قلابي است؟!

بندگي هامان ريايي بود و قلابي، ولي

نزدِ برخي مردمان، حتّي ريا قلابي است!

گولِ ظاهر را نخور از صورتِ همچو لبو

هست از سُرخاب اين سرخي، حيا قلابي است

غم مخور دكتر اگر قلابي است و بي‌سواد

در عوض، هم نسخه‌ي او، هم دوا قلابي است

كي مؤثر گردد و رفعِ بلا از ما كند

در زماني كه مناجات و دعا قلابي است؟!

مي‌كنم جان را فدايِ دشمنانِ واقعي

حال كه يارِ به ظاهر آشنا، قلابي است

گر غزل‌هايم هم تكراري است و آبكي

نيست از طبعِ من، آن زلفِ دو تا قلابي است

شعرِ «آرش» چاپ كن در كاغذِ راست ـ راستكي

گرچه داني اين غزل سر تا به پا قلابي است