باز باران، موذيانه
با گِل و لايِ فراوان
ميچكد از سقفِ خانه
«يادم آرد روزِ باران»
زحمتِ فتّ و فراوان
آن همه سگدو زدن در خانهي مستأجريمان
«تندرِ غرّان، خروشان»
«پاره ميكرد ابرها را»
آبهاي هفت دريا جمع ميشد
رويِ بامِ خانهي ما
بنده و آبجي منوّر
مثلِ موشِ آب كشيده
ميدويديم اين ور، آن ور
تويِ منزل شد نمايان
ديگ و تشت و آفتابه
كاسه و بُشقاب و تابه
قطرههاي آب، رويِ زيلويِ فرسودهي ما
«رفته رفته گشت دريا»
«تويِ اين دريايِ غرّان»
خانهاي وارونه پيدا!
ساعتي ديگر كه باران قطع شد در آسمانها
باز هم از رو نميرفت، سقفِ بالايِ سر ما
اين زمان ديدم كه بابا
لحظهاي از خشم خنديد
رو به سويِ سقفِ خانه كرد و غرّيد:
من نميگويم كه رويِ كلّهي ما، سايبان باش
لااقل مانندِ سقفِ آسمان باش!
شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...
ما را در سایت شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : arashazad بازدید : 29 تاريخ : يکشنبه 26 فروردين 1403 ساعت: 22:01