شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد

«كفش هايم كو؟» كت و شلوار كجاست؟ و چه مقدار از آن پول به جا مانده درونِ كيفم، از پىِ سركشى نيمه شبِ همسرِ محبوب به جيبِ بنده؟ ××× بايد اين نصفِ شبى، راه بيفتم، بروم. بايد از پنج چهار راه و دو ميدان، با همين پاىِ پياده، زودتر رد بشوم. نانوايى دور است، صفِ نان نيز، شلوغ. بنده بايد دو - سه تا نان بخرم، روغنى، يا كره‏اى، فانتزى هم بد نيست. بعد از آن هم، حلوا، شكرى، گردويى، يا غيره! صد گرم نيز پنير ليقوان، پاكتى شير، كره، تخم مرغ و غيره! ××× حال، صبحانه مهيّا شده است، چايى تازه دم و دبش درونِ قورى‏ست، و سماور به خوشى مى‏جوشد! ××× «كفش هايم كو؟» بايد اكنون بروم، وقتِ اداره، دير است. طبقِ معمولِ هميشه، بايد از آنجا زنگى بزنم، و بگويم به خانم: «وقتِ صبحانه شده، همه چيز آماده‏ست.» و خودم پشتِ ميز، مختصر نان و پنيرى بخورم! بخوانید, ...ادامه مطلب

تو را من دوست مى‏دارم، چهل خروار ارادات دارم و پنجاه تُن اخلاص، عبيدم، چاكرم، عبدم، مريدم، نوكرم، اى دوست! نمك پرورده‏ام من، خانه زادم، خاكِ پا، آن هم به وجهى خاص! تو نور چشم من، هم طاقتِ زانوى من هستى، سراپا معرفت، لوطى گرى، درويشى و مردى. تو، خوش تيپى، رشيدى و چهار شانه، تمام قول و فعلت، مرد مردانه، رفيق حجره و گرمابه و غيره، گل خوشبوىِ من هستى! تو، ماشينِ قشنگت را امانت مى‏دهى هر دم كه مى‏خواهم. به هر جا مشكلى دارم، تو هستى يار و همراهم، به هر جايى خرم لنگيد، مى‏آيم سراغِ تو، تمامِ هفت روز و هفت شب از هفته را سر مى‏كنم زيرِ چراغِ تو، تمامِ صبح‏ها، صبحانه را در خدمتت هستم، و در ناهار و وقتِ شام. تو، شيرِ مرغ و جانِ آدميزاد از براىِ من هميشه كرده‏اى حاضر، و من بسيار ممنونم از ابن بابت، و يك مقدار هم، شاكر! و تا وقتى كه اوضاعِ من و تو اين چنين باشد، تو را من دوست مى‏دارم، و خواهم داشت. مگر نشنيده‏اى اين را كه مى‏گويند: «تا پول دارى، رفيقتم، عاشقِ پول كيفتم»؟! بخوانید, ...ادامه مطلب

«كفش هايم كو؟» «بايد امشب بروم» به هواپيما بايد برسم. من به اقليمِ چاخانات سفر خواهم كرد، به گلستانِ شعاراتِ قشنگ، مرغزارِ وعده، باغِ حرف، من به اين جمله گذر خواهم كرد. وعده هايى، همه خرمن خرمن، حرف‏هايى، همه دامن دامن خواهم چيد، كدخدا را كه - صد البتّه - خودم خواهم ديد! من چهل بارِ شتر وعده، چند طيّاره پر از حرفِ مفت، كاميون‏ها، همه سرشارِ شعار، خواهم آورد به آن شهر و ديار! من هزاران تراكت، صد هزاران پوستر، همگى رنگى و زيبا و قشنگ، خوشگل و ديدنى و خوب، چنان «شهر فرنگ» بر سرِ مردمِ خود كمپرسى خواهم كرد! من سخنرانىِ غرّا همه جا خواهم كرد در سخنرانىِ خود، فيل هوا خواهم كرد، اصلاً هنگامه به پا خواهم كرد! همه جا خواهم گفت: هاى...، مردم! بشتابيد كه ارزان كردم، باغت آباد، داداش! من خودم بانىِ آزادى فكر و قلم‏ام، من خودم طالبِ ارزانى كشك و كلم‏ام. چاره‏ىِ دردِ شما پيشِ من است. ازدواج، آزادى، اشتغال و غيره، صد رقم تسهيلات، وامِ دانشجويى، كارِ كم زحمت در اندونزى، خانه‏ىِ خالى در تانزانيا، چند ويزا و گرين كارت و فلان از كانادا، ديدنِ گاوِ نر و اشكنه در اسپانيا، همه در دستِ من است، لاىِ سبّابه و اين شستِ من است پس به من رأىِ فراوان بدهيد! ××× «كفش هايم كو؟» «بايد امشب بروم»! بخوانید, ...ادامه مطلب

ياي گئتدي، پاييز گلدي، پاييزدا, صفالار, وار توْز- توْرپاغا، هم توستويه دوْلموش، هاوالار وار   باخ «سيما»دا برنامه‌لره، گؤر نه خبردير ركلام‌لاري وار، بوْللوجا «رازِ بقا»- لار وار   هردن‌ده «كيليپ» گوسته‌, ...ادامه مطلب

تو به من توپيدى  «و نمى ‏دانستى»  «من به چه دلهره» و خواهش و عجز و لابه  به عموجان گفتم  كه ژيانِ مدلِ عهدِ الاغِ خود را،  عصر آن روز به من قرض دهد  تا كه با نامزدم - يعنى تو -  دو - سه ساعت، الكى،  گشتِ خُشكه بزنيم                    ×××  نيم ساعت بعدش،  توىِ آن جاده‏ ىِ بيرون شهر  صد قدم مانده به پمپِ بنزين،  ناگهان ما ديديم  باكِ ماشين خالى‏ ست!                    ×××  من به تو گفتم:  عزيز!  پُشتِ فرمان بنشين،  تا كه من هُل بدهم تا خانه.  و تو گفتى كه:  مگر، پولِ بنزين هم در جيب‏ات نيست؟!  بنده ساكت ماندم!                    ×××  تو سوارِ مينى‏ بوسى شدى و برگشتى.  بعد از آن روز، حتّى  يك تلفن هم نزدى!                    ×××  «سال‏ها هست كه در گوشِ من،  آرام، آرام»  يك كسى مى‏ گويد:  تو كه,حمیدآرش ...ادامه مطلب