از روى دست حميد مصّدق بى درآمد! شعر طنز حمیدآرش آزاد

تو به من توپيدى

 «و نمى ‏دانستى»

 «من به چه دلهره» و خواهش و عجز و لابه

 به عموجان گفتم

 كه ژيانِ مدلِ عهدِ الاغِ خود را،

 عصر آن روز به من قرض دهد

 تا كه با نامزدم - يعنى تو -

 دو - سه ساعت، الكى،

 گشتِ خُشكه بزنيم

                   ×××

 نيم ساعت بعدش،

 توىِ آن جاده‏ ىِ بيرون شهر

 صد قدم مانده به پمپِ بنزين،

 ناگهان ما ديديم

 باكِ ماشين خالى‏ ست!

                   ×××

 من به تو گفتم:

 عزيز!

 پُشتِ فرمان بنشين،

 تا كه من هُل بدهم تا خانه.

 و تو گفتى كه:

 مگر، پولِ بنزين هم در جيب‏ات نيست؟!

 بنده ساكت ماندم!

                   ×××

 تو سوارِ مينى‏ بوسى شدى و برگشتى.

 بعد از آن روز، حتّى

 يك تلفن هم نزدى!

                   ×××

 «سال‏ها هست كه در گوشِ من،

 آرام، آرام»

 يك كسى مى‏ گويد:

 تو كه عاجز بودى

 از خريد دو - سه ليترى بنزين،

 توىِ آن ماشين، در خارجِ شهر

 چه غلط مى‏ كردى؟!