از روى دست فريدون مشيرى تو بمان و تو بمك! شعر طنز حمید آرش آزاد

«همه مى‏پرسند»:

 «چيست در زمزمه‏ىِ مبهم آب؟»

 چيست در داخلِ يخچالِ تُهى؟

 چيست در سيمِ كجِ داخلِ لامپِ خاموش؟

 چيست در برفكِ تكرارىِ اين ده اينچى؟

 چيست در گوشىِ تلفن آخر؟

 چيست در غيره و ذالك، اخوى؟

 «كه تو چندين ساعت،

 مات و مبهوت به آن مى‏نگرى؟»

                   ×××

 من به آن آب نمى‏انديشم

 كه پس از شُل شدنِ واشرِ شيرِ حمّام

 مى‏چكد هى شب و روز!

 من به يخچال نمى‏انديشم

 كه نه در آن مُرغى‏ست

 و نه گوشت و ماهى،

 نه در آن ميوه و سبزى

 و نه كوفتِ كارى!

 من به آن لامپ ندارم كارى،

 چون خودش - جُز دو، سه ساعت در روز -

 دايماً خاموش است.

 من نه اهلِ فيلم‏ام، و نه اصلاً سريال،

 چون همه تكرارى‏ست.

 تلفن نيز مهم نيست برايم هرگز

 چون كه از وقتِ خروسخوانِ سحر،

 تا دمِ بوق سگ،

 گوشى‏اش دستِ خانم مى‏باشد!

                ×××

 نه به آب،

 نه به لامپ و يخچال،

 نه به تلفن، و نه حتّى سيما،

 «من به اين جمله نمى‏انديشم»

 «به تو مى‏انديشم»

 اى زنِ بدبختم!

 كه پس از پرداخت اين همه پول

 بابتِ آب و برق،

 بابتِ تلفن دور و نزديك،

 و اجاره‏ىِ خانه،

 به تو آيا چيزى خواهد ماند؟!

 «تو بمان با من، تنها تو بمان»

 اين همه قبض كه آمد اين ماه

 مبلغ‏اش را «تو بخوان»

 از حقوقم، تنها پولِ سماقى باقى‏ست،

 آخرين ذّره‏ىِ آن را تو بمك!