شعر ملمع نه دن داريخير سان؟! حمید آرش آزاد

«اورموگولو» تك، كورپو سنه سالليق «هوايي»!

«اي دل! گر از آن چاه زنخدن به در آيي»

تبريز ده «ادارات» هاميسي بير جوره ايشلر

«هر جا كه روي، زود پشيمان به درآيي»

چوخ عادي بيرايش دير بو زمان دا، بوشه هرده

«گر تشنه لب از چشمه حيوان به در آيي»

آنجاق بونو بيل، آغزين آچيب، حق سوله ين گون

«آدم صفت، از روضه ي رضوان به درآيي»

آي يار! گئنه ده برق گئديب، گوز، گوزو گورمور

«وقت است كه همچون مه تابان به درآيي»

بير «دكترا» آلدين پول ايله، وقتي دير ايندي

«كز غنچه، چوگل، خرم و خندان به درآيي»

اوكراين دادا، پول وئريب، آل فوق تخصص

«باشد كه چو خورشيد درخشان به درآيي»

«آرش!» گئنه دورد ايل داها دوز، بلكه وكيل لر

«باز آيد و كلبه ي احزان به درآيي»

«حافظ!» مكن انديشه، كه آن يوسف مصري»

تهران داتيكير قالماق ايچون بير تزه قصري!