شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد

به سانِ رهنوردانى كه هر دو چشم‏شان بسته‏ست، در آن ديجور اتاق پنج درسه، راه مى‏پويم، و بعد از رفتن اين برقِ لاكردار، ميانِ ظلمتِ مطلق، منِ بدبخت، يك كبريت مى‏جويم، نه ره پيداست، و نه يك كورسو، حتّى. نخستين گام: صداىِ جيغِ «كبرى» مى‏خراشد گوشِ مخلص را: «بابا! آرام! له شد پاىِ من، مُردم، نمى‏بينى مگر زخمى‏ست پاىِ من؟!» و از آن سو، صداى مادرش: «كورى مگر، اى مرد؟! تو، پاىِ بچّه را با آن بزرگى هم نمى‏بينى؟!» و من حيران، از اين كه، پاىِ بچّه شد «بزرگ» امشب؟! به گامِ دوّمم، فرياد «اكبر» مى‏رسد بر گوش: «بابا! اين آلبوم زيباىِ من، برگ چغندر نيست! چرا آن را لگد كردى؟!» و فرياد خانم: «بدبخت، شبكور است!» ...و در هر گام، يك جيغ است و يك فرياد، و يك غُرغُر، كه آن را هم «شريك زندگانى» مى‏دهد تحويل، ... و تا ده بار، جيغ و داد و غُرغُر مى‏شود تكرار! خودم را مى‏رسانم تا به نزديكِ اجاقِ گاز، به هر جا مى‏كشم دستى، حدودِ نيم ساعت هر كجا را خوب مى‏گردم، ولى كبريتِ، بى كبريت! در اين موقع، خانم با يك صداىِ مهربان آسا، مثالِ يك پلنگ ماده، مى‏غُرد: «تو كه چشمت نمى‏بيند، اقلاً «مغز» دارى؟ يا كه آن هم پاك تعطيل است؟! كشوهاى كابينت را چرا بيهوده مى‏گردى؟ اگر دنبالِ كبريتى، در يخچال را وا كن كه مى‏يابى»! بخوانید, ...ادامه مطلب

  «سلامت را نمى‏خواهند پاسخ گفت»  سرها سخت مشغول است  «وگر دستِ محبّت سوىِ كس يازى»  به اكراهِ فراوان دست بر مى‏دارد از  رايانه و ماشين حساب و چُرتكه و غيره،  كه فكرش پهلوىِ پول است!                    ×××  رفيقا، نازنينا، اى پدرجانا!  رسيده فصلِ تابستان و وقتِ «ثبتِ نام» آمد  مديرانِ عزيز و پُر تلاش و سختكوش نوعى از برخى مدارس را  زمانِ كوششِ جدّى شد و ايّام  تقريباً به كام آمد!  به «غير انتفاعى» سخت مى‏كوشد مدير اينك  و توىِ گاو صندوق‏اش  ترافيكى سترگ و سخت سنگين است از دستِ  هزاران، صد هزاران قطعه‏ها از اسكناس و چك!                    ×××  و در اين سوى، يك خانه  دگر از فرش و مبل و كاسه، من,روىِ,اخوان,ثالث,ثبتِ,نامستان,پولستانى,حمید,آزاد ...ادامه مطلب